در کل در جمهوری اسلامی ایران سنت اجرای مراسم تشریفات مشهد و دین های مذهبی که تاریخ آن به زمان پیش از اسلام گشوده میشود مدام در فضاهای گشوده برگزار می شد‌ه‌است. فضای گشوده مقدسی که زرتشتیان به آن پاوی می گفتند و زمین مستطیل شکلی بود که چهار طرف آن را بعد از تلاوت دعایی اختصاصی ، نشانه گذاری می کردند تا روح شیاطین از آن بیرون گردد و آن‌گاه با آب مقدس پاک سازی شد.
همینطور در اجرای مراسم مذهبی از قبیل نماز باران در خشکسالی که عبادات دست جمعی سفارش گردیده نیز از زمینی گشوده در حومه و گاه در درون شهر به کارگیری می گردیده است. در بخش ها کم آب ، کمبود آب منجر کاهش سرسبزی گشته میباشد
در قصرهای هخامنشیان نیز از تراس های مرکزی مستعمل میباشد.
ایوان منزل اهل ایران که پیش از اسلام به دلایل مختلف آیتم به کارگیری بوده، ابعاد تحت عنوان بیانی از حس مسلمین نسبت به گوشه و کنار و به خصوص فضای معنوی مفهوم یافته و بعد ها در تمدن معماری اسلامی از حیث کاربردی و از نظر سمبلیک به نقطع ی عطف خویش رسیده میباشد. به کارگیری از خشت و کاشی سنتی جلوه آن را دو چندان نموده است.
لبریز بدیهی میباشد که مرکزیت در اسلام نمادی از وحدت وجود میباشد ، و بر اساس و پایه رفلکس کیفیتی میباشد که در بطن آن وحدت پنهان میباشد ، پس در ذکر وحدت و منعکس شدن آن از روش مرکزیت ، فضاهای مالامال و خالی نیز هر کدام به طوری به کیفیات فرمی و فضایی ، مجهز میگردند و در‌این رهگذر میباشد که تراس های مربع یا این که مستطیل صورت ، سمبلی از ثبات و پایداری میشوند و .زمانی که در راس قرار می‌گیرند تحت عنوان یک عنصر نظم دهنده به سازه و جای شغل کرده و قطبی می گردند که فضای دور و بر را پایین اثر خویش قرار می‌دهند.
این فضای گشوده تراس منزل دیرین میباشد که به سوی فضاهای بسته تداوم و توسعه مییابد و به درون نفوذ می نماید، و آن‌ها را ذیل اثر قرار می‌دهد. ولی این بسط و نفوذ بوسیله حیاط هایی که در یک، دو و یا این که ندرتا چهار جهت ایوان قرار دارا هستند و به سمت باطن تکان می نمایند و پیش می رود.
در اصل سعی تراس ها برای تلاوت نمازهای فرادا، تشکیل رینگ های درس، محل تجمع و مذاکرات و مباحثات، دعا و نیایش به کارگیری می گردیده نیز بر مداقه معنوی فضای ایوان منزل سابق می افزوده میباشد، و به خصوص ایوانی که درجهت قبله واقع میباشد به واسطه عمق و یا این که طول بیشتر خویش ، عنایت ویژه مییابد و در فیض به فضای ایوان در عین ایستایی، جهتی معنوی مییابد که در واقع منظرگاه اساسی تراس و فرمان روا نشین در معماری سنتی میگردد.
در کل در جمهوری اسلامی ایران سنت اجرای مراسم تشریفات مشهد و دین های مذهبی که تاریخ آن به زمان پیش از اسلام گشوده میشود مدام در فضاهای گشوده برگزار می شد‌ه‌است. فضای گشوده مقدسی که زرتشتیان به آن پاوی می گفتند و زمین مستطیل شکلی بود که چهار طرف آن را بعد از تلاوت دعایی اختصاصی ، نشانه گذاری می کردند تا روح شیاطین از آن بیرون گردد و آن‌گاه با آب مقدس پاک سازی شد.
همینطور در اجرای مراسم مذهبی از قبیل نماز باران در خشکسالی که عبادات دست جمعی سفارش گردیده نیز از زمینی گشوده در حومه و گاه در درون شهر به کارگیری می گردیده است. در بخش ها کم آب ، کمبود آب منجر کاهش سرسبزی گشته میباشد
در قصرهای هخامنشیان نیز از تراس های مرکزی مستعمل میباشد.
ایوان منزل اهل ایران که پیش از اسلام به دلایل مختلف آیتم به کارگیری بوده، ابعاد تحت عنوان بیانی از حس مسلمین نسبت به گوشه و کنار و به خصوص فضای معنوی مفهوم یافته و بعد ها در تمدن معماری اسلامی از حیث کاربردی و از نظر سمبلیک به نقطع ی عطف خویش رسیده میباشد. به کارگیری از خشت و کاشی سنتی جلوه آن را دو چندان نموده است.
لبریز بدیهی میباشد که مرکزیت در اسلام نمادی از وحدت وجود میباشد ، و بر اساس و پایه رفلکس کیفیتی میباشد که در بطن آن وحدت پنهان میباشد ، پس در ذکر وحدت و منعکس شدن آن از روش مرکزیت ، فضاهای مالامال و خالی نیز هر کدام به طوری به کیفیات فرمی و فضایی ، مجهز میگردند و در‌این رهگذر میباشد که تراس های مربع یا این که مستطیل صورت ، سمبلی از ثبات و پایداری میشوند و .زمانی که در راس قرار می‌گیرند تحت عنوان یک عنصر نظم دهنده به سازه و جای شغل کرده و قطبی می گردند که فضای دور و بر را پایین اثر خویش قرار می‌دهند.
این فضای گشوده تراس منزل دیرین میباشد که به سوی فضاهای بسته تداوم و توسعه مییابد و به درون نفوذ می نماید، و آن‌ها را ذیل اثر قرار می‌دهد. ولی این بسط و نفوذ بوسیله حیاط هایی که در یک، دو و یا این که ندرتا چهار جهت ایوان قرار دارا هستند و به سمت باطن تکان می نمایند و پیش می رود.
در اصل سعی تراس ها برای تلاوت نمازهای فرادا، تشکیل رینگ های درس، محل تجمع و مذاکرات و مباحثات، دعا و نیایش به کارگیری می گردیده نیز بر مداقه معنوی فضای ایوان منزل سابق می افزوده میباشد، و به خصوص ایوانی که درجهت قبله واقع میباشد به واسطه عمق و یا این که طول بیشتر خویش ، عنایت ویژه مییابد و در فیض به فضای ایوان در عین ایستایی، جهتی معنوی مییابد که در واقع منظرگاه اساسی تراس و فرمان روا نشین در معماری سنتی میگردد.
درباره قسمتی از مسجدهای گرانقدر